طبق یک مطالعه جدید، کودکانی که در به تعویق انداختن رضایت بهتر عمل می‌کنند، احتمالاً از نظر تحصیلی خوب هستند و مشکلات رفتاری کمتری دارند.
فرض کنید بین داشتن یک پاداش کوچکتر در حال حاضر و دریافت پاداش بزرگتر 10 دقیقه بعد به شما حق انتخاب داده می شود. برای اکثر بزرگسالان، انتخاب روشن است. مقاومت در برابر وسوسه‌های کوتاه‌مدت در تعقیب یک هدف بلندمدت بزرگتر برای عملکرد و رفاه افراد و جامعه حیاتی است.
در حالی که معروف “تست مارشملو“، که توسط والتر میشل، روانشناس استنفورد در دهه 1960 توسعه یافت، پیشگام حجم وسیعی از تحقیقات در مورد ارضای تاخیری در جمعیت های غربیاطلاعات کمی در مورد اینکه چگونه سایر وظایف می‌توانند توانایی کودکان خردسال را برای به تأخیر انداختن رضایت، به‌ویژه در زمینه‌های آسیایی بسنجند، شناخته شده است.
مطالعه جدید چن لوکسی و پروفسور ژان یونگ از دانشکده پزشکی یونگ لو لین دانشگاه ملی سنگاپور وظیفه متفاوتی را اصلاح و تایید کرد که پارادایم انتخاب نامیده می شود، برای اندازه گیری تاخیر رضایت در میان کودکان نوپا سنگاپوری و بررسی عوامل پشت سر توسعه ارضای تاخیری و نتایج طولی آن
در پارادایم انتخاب، به کودکان گزینه های “اکنون” و “بعد” به طور همزمان ارائه شد. آنها بین دریافت پاداش کوچکتر بلافاصله و دریافت پاداش بزرگتر 10 دقیقه بعد، در 9 آزمایش آزمایشی، انتخاب کردند.
این مطالعه رشد خودتنظیمی را در میان کودکان آسیایی روشن می کند تا به شکاف تحقیقاتی در این زمینه که عمدتاً بر روی آزمایش کلاسیک مارشمالو و جمعیت های غربی متمرکز شده است، رسیدگی کند.
داده های نماینده ملی مورد استفاده در این مطالعه بخشی از مطالعه طولی رشد اولیه سنگاپور (SG-LEADS) است که توسط یونگ رهبری می شود، توسط کمک مالی موضوعی تحقیقات علوم اجتماعی وزارت آموزش و پرورش تامین می شود و توسط مرکز تحقیقات خانواده و جمعیت در محل نگهداری می شود. دانشکده هنر و علوم اجتماعی NUS.
سنگاپور به عنوان یک کشور مدرن و ثروتمند با جمعیتی بسیار تحصیلکرده، چند فرهنگی و چند نژادی، به عنوان یک مطالعه موردی مفید برای بینش های ارزشمند در مورد رشد کودکان از سایر جوامع آسیایی با ویژگی های مشابه عمل می کند.
نزدیک به 3000 کودک پیش دبستانی سنگاپوری در دو موج مورد آزمایش قرار گرفتند – اولین ارزیابی از حافظه کاری کودکان، تأخیر رضایت مندی که با الگوی انتخاب نمایه شده است، و خودکنترلی کودکان توسط والدین در زندگی روزمره شان. موج دوم دو سال بعد شاهد بود که تقریباً همان گروه از کودکان از نظر پیشرفت تحصیلی و مشکلات رفتاری غربالگری شدند. نتایج جالب بود – سن، جنسیت و تحصیلات والدین عواملی بودند که بر توانایی کودک نوپا برای به تأخیر انداختن احساس رضایت تأثیر گذاشتند.
مشخص شد که دختران پیش دبستانی به طور کلی بهتر از پسران پیش دبستانی در طول انجام وظیفه انتخاب رضایت به تأخیر هستند. در حالی که دختران معمولاً تا چهار سالگی انتخاب‌های آینده‌محور را انجام می‌دهند، پسرها بعداً در سن پنج سالگی شروع به تأخیر در ارضای خود می‌کنند.
چن و یونگ همچنین دریافتند که کودکان والدینی که تحصیلات کمتری دارند، در سنین بالاتر شروع به به تعویق انداختن رضایت می کنند. یافته‌ها نقش محیط اجتماعی-اقتصادی را در پرورش توانایی کودکان برای به تاخیر انداختن رضایت در دوران کودکی نشان می‌دهد.
همچنین داده‌ها نشان می‌دهند که کودکانی که در سال‌های پیش‌دبستانی خود خویشتن‌داری و تمایل بیشتری برای به تأخیر انداختن رضایت از خود نشان می‌دهند، حافظه کاری و خودکنترلی بهتری نیز دارند که با مهارت‌های تحصیلی بهتر و مشکلات رفتاری و عاطفی کمتری در دو سال بعد همراه است. .
چن می گوید: «یافته ها پیامدهای عملی دارند. “این نشان داد که داشتن خودتنظیمی بیشتر در اوایل کودکی، از جمله توانایی بیشتر برای به تاخیر انداختن رضایت، حافظه کاری پیشرفته تر و خودکنترلی قوی تر در زندگی روزمره خود می توانند پیشرفت تحصیلی و رشد مثبت رفتاری کودکان را در آینده پیش بینی کنند. یافته های ما اهمیت گنجاندن خودتنظیمی در مداخلات و برنامه های آموزشی آتی را برجسته می کند.
او می افزاید: «پرورش خودتنظیمی عاطفی، شناختی و رفتاری کودکان در سال های پیش دبستانی به منظور ارتقای آمادگی مدرسه و ایجاد یک پایه خوب برای عملکرد اجتماعی-عاطفی و مهارت های تحصیلی آنها در آموزش رسمی بسیار مهم است.
منبع: دانشگاه ملی سنگاپور